Ocalic od zapomnienia

" Umiera się nie po to, by przestać żyć, ale po to, by żyć inaczej "

Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią się im płaci. — Wisława Szymborska

niedziela, 25 października 2009

Pięć rozdziałów - Prolog

Pisanie pomaga, mówienie nie zawsze, dlaczego…
Pisanie –
Pomaga, bo myślę, że nie obchodzi mnie,
Czy ktoś zrozumie to co czuję,
Czy ktoś coś powie, pomyśli,
Najważniejsze, że wyrzucę to, co ściska gdzieś głęboko w sercu,
Taka ulga choćby na chwilę…
Mówienie –
Mówię i patrzę,
Czy zostałam dobrze zrozumiana?
Czy ktoś coś powie?
Czy to co usłyszę, ukoi mój ból?
Najlepiej nie słuchać, nie patrzeć,
Zamknąć oczy i zanurzyć się we wspomnieniach,
Gdzieś w ciemności po policzku płynie łza,
Gdzieś na chwilę pojawi się uśmiech,
Jest mnóstwo wspaniałych wspomnień,
Pojawia się uśmiech, na mokrej od łez tęsknoty twarzy…
Braciszku Ty nie chciałeś już słuchać, miałeś wszystkiego dość
Już myślałeś tylko o jednym,
O ukojeniu bólu, który głęboko skrywałeś…
Z perspektywy czasu, wiem, że odejście jest ukojeniem
A odwagą jest pozostanie tutaj…
Tęsknię…
Kocham Cię tak bardzo… Wojtuś

0 komentarzy:

Prześlij komentarz

Napisz komentarz, podpisz się pod komentarzem, zaznacz komentarz jako : Anonimowy (jeśli nie masz konta w wymienionych portalach) i kliknij zamieść komentarz.
Dziękuję serdecznie, w miarę możliwości postaram się szybko go zaakceptować i odpowiedzieć. Pozdrawiam ciepło